"Αγαπητέ μαθητή/τρια του L.F.H,

Πραγματικά θα χαρώ αν το μήνυμα μου μπορέσει να φανεί χρήσιμο για σένα.

Υπήρξα και εγώ μαθητής του L.F.H για 14 ολόκληρα χρόνια και μου φαίνεται σαν χθες όταν περπατούσα σε αυτούς τους διαδρόμους, όταν καθόμουν σε αυτά τα θρανία και όταν έπαιζα ποδόσφαιρο σε αυτά τα γήπεδα την ώρα του διαλείμματος.

Παρ ’ότι αποφοίτησα το 2005, μου φαίνεται σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι να κουβαλάω την τσάντα μου γεμάτη βιβλία από εδώ και από εκεί και να αποτυπώνεται επάνω της είτε το κρύο του χειμώνα είτε ο ιδρώτας του καλοκαιριού.

Πολλές φορές παραπονέθηκα στον εαυτό μου σχετικά με όλες αυτές τις δοκιμασίες της καθημερινότητας. Πράγματι αρκετές φορές δεν χρειάστηκε να σηκώσω μόνο το βάρος των βιβλίων αλλά και το βάρος πολλών εσωτερικών δοκιμασιών. Είναι λίγο-πολύ τα βάρη που καλούμαστε όλοι μας να σηκώσουμε. Το βάρος του άγχους για το μέλλον, το βάρος όταν γενικά δοκιμάζεται η υπομονή μας.

Αν λίγο-πολύ αυτά που περιγράφω σε αυτές τις πρώτες γραμμές σου είναι οικία, θα ήθελα αρχικώς να σε καθησυχάσω λέγοντας σου ότι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικά και αφετέρου να σου ευχηθώ να οπλιστείς με ακόμα περισσότερη δύναμη, γιατί οι δοκιμασίες (μαζί με τις χαρές) με τρόπο απρόβλεπτο συνθέτουν το μυστήριο αυτό, που είναι η ζωή του ανθρώπου. Ευτυχώς όμως η ζωή δεν μας αφήνει μόνους και αυτό το βλέπουμε στο πρόσωπο των φίλων μας, στο πρόσωπο των δικών μας ανθρώπων που μας κάνουν να χαμογελάμε παρά τις δυσκολίες της κάθε ημέρας. Θυμήσου ότι ο άνθρωπος -επειδή δεν είναι παντοδύναμος- καταλαβαίνει μόνο μέσω των αντιθέσεων του γίγνεσθαι (όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος Ηράκλειτος). Καταλαβαίνει ότι είναι χαρούμενος επειδή ακριβώς πρώτα έχει περάσει από την δοκιμασία. Έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να εκτιμάει αυτά που η ζωή του δωρίζει χωρίς να τα θεωρεί δεδομένα.

Έτσι αισθάνομαι και εγώ αυτή την στιγμή. Αισθήματα ευγνωμοσύνης απέναντι στην πραγματικότητα αυτή που είναι το σχολείο μου. Ευγνωμοσύνη για τις τόσες πολλές εμπειρίες που αφομοίωσα όλα αυτά τα χρόνια, τις γνώσεις που έλαβα και κυρίως τα πρόσωπα που γνώρισα. Τα πρόσωπα των φίλων, τα πρόσωπα των καθηγητών, τα πρόσωπα των surveillants, τα πρόσωπα γενικά όλων των εργαζομένων ανθρώπων του σχολείο μας, τα οποία διαφυλάττω με τρόπο ξεχωριστό στις αναμνήσεις μου.

Μπορούμε όντως να πούμε ότι το πρόσωπο της δίκη μας ζωής αποτελείται από τα πρόσωπα που η ζωή έφερε στο διάβα μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι καθηγητές μας δεν μας μεταδίδουν μόνο τις γνώσεις τους αλλά και το προσωπικό τους ενδιαφέρον (εξ ου και η λέξη «πρόσωπο») για εμάς, ώστε εμείς να λάβουμε αυτές τις γνώσεις.

Για αυτό, όσο μπορούμε, ας μην είμαστε αυστηροί μαζί τους και να μην ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι, μαζί με τα χαρίσματα έχουμε και τα ελαττώματα μας. Ας μάθουμε λοιπόν να συγχωρούμε, ώστε να εναρμονιζόμαστε με αυτήν την αλήθεια.

Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε το καλό σε κάθε πραγματικότητα, σε κάθε πρόσωπο γιατί αυτό είναι τελικά που μένει ενώ όλα τα αλλά κάποια στιγμή θα παρέλθουν.

Αυτή λοιπόν είναι η ευχή μου για σένα, αγαπητέ μαθητή/τρια, να μπορέσεις στο μέλλον όταν θα κοιτάς πίσω να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για ότι καλό έλαβες από τη ζωή όπως και για τις θυσίες των ανθρώπων, χάρις στων οποίων, αυτά τα δώρα ήρθαν στη ζωή σου.

Όπως θα έλεγε και ο Saint Augustin, η παντοτινή παρουσία των αναμνήσεων που παραμένουν μέσα μας προεικονίζει και προετοιμάζει την αιώνια-παντοτινή αλήθεια που μέλλει να αποκαλυφθεί για τον καθένα από εμάς.

Όσο για μένα, αποφοίτησα από το L.F.H, όπως προείπα, το 2005.

Αισθανόμενος μια πνευματική ώθηση μέσα μου, πήρα την απόφαση να ξανά αναλογιστώ αυτό που από πολύ πιο μικρός είχα δειλά σκεφτεί: να πω το πρώτο ναι στον Κύριο και να του αφιερώσω τη ζωή μου μέσω του διακονήματος του ιερέα.

Έτσι αφού έγινα δεκτός ως ιεροσπουδαστής (séminariste =υποψήφιος ιερέας) της καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών από τον τότε Αρχιεπίσκοπο μας, στάλθηκα τον Νοέμβριο του ίδιου έτους στο καθολικό ιεροσπουδαστήριο (séminaire) του νόμου Απουλίας (νοτίου Ιταλία) που εδρεύει στην πόλη της Molfetta, προάστιο του Bari. Το ιεροσπουδαστήριο είναι ένα κοινόβιο, ένα είδος μοναστηριακής κοινότητας που έχει ως σκοπό να βοηθήσει τον νέο να καταλάβει αν ο δρόμος της ιεροσύνης είναι ο δρόμος του, αν είναι η κλήση του και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η προετοιμασία διαρκεί τουλάχιστον έξι χρόνια πριν επιστρέψει ο ιεροσπουδαστής στην επισκοπή του και χειροτονηθεί (ordonné) ιερέας από τον επίσκοπο του.

Εκεί έμεινα για οκτώ χρόνια συνολικά (2005-2013). Ωστόσο, αν κάποιος μου μιλούσε αμέσως μετά τις εντυπώσεις των πρώτων μου ημερών εκεί, θα διαπίστωνε ότι δεν ήμουν σίγουρος για το αν θα μπορούσα να καθίσω ούτε καν για τους πρώτους μήνες.

Παρ ’όλα αυτά πέρασαν οκτώ χρόνια (τα τελευταία δυο αντιστοιχούν στις μεταπτυχιακές σπουδές που έκανα στο Μπάρι πάνω στον Οικουμενισμό του χριστιανισμού).

Οκτώ χρόνια δύσκολα αλλά γεμάτα με ωραίες και πολύτιμες εμπειρίες οι οποίες αποτέλεσαν την καλύτερη προετοιμασία που θα μπορούσα να είχα για τη μοναδική αυτή στιγμή για μένα, όταν ο Αρχιεπίσκοπος καθολικών Αθηνών με χειροτόνησε ιερέα. Βλέπεις αγαπητέ/η μαθητή/ρια, η ζωή γίνεται πραγματοποιήσιμη γιατί τα δικά μας σχέδια για την ζωή τελικά δεν είναι μόνο δικά μας. Τα δικά μας σχέδια εντάσσονται πάντα στα σχέδια που έχει κάποιος άλλος, που είναι υπερβατικά ανώτερος από μας, στα σχέδια που έχει η ζωή για μας. Που είναι ανώτερα από τα δικά μας άγχη ή τις δικές μας φοβίες και κατά κάποιο τρόπο μας καλούν εμπρός και έτσι μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε.

Για αυτό και λέμε ότι η ζωή είναι κλήση (vocation). Είναι το κάλεσμα της ζωής που γίνεται ξεχωριστά στον καθένα από μας ώστε να φανερωθούν τα σχέδια που η ζωή είχε για μας και που εμείς από μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να προβλέψουμε. Έτσι η κάθε στιγμή ευτυχίας, είναι στιγμή ευτυχίας ακριβώς γιατί είναι απρόβλεπτη, γιατί έρχεται ως δώρο, ως χάρη. Πολλές φορές θέλουμε να γίνουμε ο Θεός της ζωής μας και θα θέλαμε να μπορούσαμε να προβλέψουμε το κάθε δευτερόλεπτο, να εξουσιάσουμε τη ζωή μας.

Αυτό όμως δεν είναι δυνατό αλλά ούτε είναι και αυτό που θα μας έκανε ευτυχισμένους. Για αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το θάρρος μας αν κάποιες φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως εμείς υπολογίζαμε ή αν ακόμα για κάποιο λόγο δεν έχει ξεκαθαρίσει η προοπτική της ζωής μας. Το μόνο που θέλει είναι υπομονή και επιμονή στην καλλιέργεια των χαρισμάτων που η ζωή μας έχει δωρίσει και η ζωή ξέρει καλύτερα πότε να φωτίσει τον προορισμό του κάθε πράγματος.

Τέλος αφού σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου, αγαπητέ/ή μαθητή/ρια, σου εύχομαι καλή δύναμη, καλό διάβασμα, να μην τα βάζεις ποτέ κάτω και καλή επιτυχία σε ότι και αν κάνεις στη ζωή σου."

P.S: Όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο μειλ alfonso.spadaro@libero.it

• 2005: Αποφοίτηση από το L.F.H
• 2005-2011: Φιλοσοφικές και θεολογικές σπουδές στο Θεολογικό Ινστιτούτο νόμου Απουλίας «Regina Apuliae», στη πόλη Μολφέττα (Νοτίου Ιταλίας).
• 2011-2013: Μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στον Οικουμενισμό του χριστιανισμού στο Θεολογικό ινστιτούτο «San Nicola» στην πόλη του Μπάρι (Νοτίου Ιταλίας).