Στο πλαίσιο της ημερίδας Portes Ouvertes του σχολείου μας είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε τη συγγραφέα Λίλη Λαμπρέλλη, που με τη ζεστή παρουσία της και τον γλυκό χαρακτήρα της αγκάλιασε όλους όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα, μικρούς και μεγάλους. Αφηγηθήκαμε και μας αφηγήθηκε ιστορίες με νόημα. Στη συνέχεια αυτοσχεδιάσαμε σε ομάδες, προσπαθώντας να μαντέψουμε το τέλος ενός παραμυθιού.
Η Λίλη Λαμπρέλλη είναι αφηγήτρια και συγγραφέας με μικρασιατική καταγωγή. Γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε νομικά, αλλά και μουσική. Εργάστηκε πολλά χρόνια ως μεταφράστρια της Ε.Ε. στο Λουξεμβούργο και στις Βρυξέλλες. Από τότε που συνάντησε τον Γάλλο αφηγητή Ανρί Γκουγκό (Henri Gougaud) βούτηξε στον κόσμο των παραμυθιών για πάντα. Εκεί βρήκε την κλίση της και μια βαθιά αγάπη: μ’ αυτά τρέφεται, μ’ αυτά κοιμάται, μ’ αυτά ξυπνάει και σ’ αυτά αναζητά έναν τόπο γαλήνης, μακριά από τις παγίδες και τη φασαρία. Συνεργάστηκε με «δασκάλους» που δεν ήταν απλώς δάσκαλοι αλλά κάτι πιο πολύτιμο, με «μαθητές» που τους βλέπει σαν δασκάλους. Η ίδια αναφέρει: «Συγγενείς μου είναι όλοι όσοι παθιάζονται με το λαϊκό παραμύθι, το κρυφό του νόημα και την αφήγησή του. Μοιράζομαι μαζί τους την παιδική ματιά του σαλτιμπάγκου. Περπατώ μαζί τους χέρι χέρι σ’ ένα σκοτεινό μονοπάτι που (άραγε ψέματα ή αλήθεια;) οδηγεί στο φως…». Πολλά βιβλία της (εκδόσεις Πατάκη) έχουν βραβευτεί στη χώρα μας και διεθνώς:
Το κρυμμένο νερό (εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη).
Κάτια Μπακούλα
Τι είναι ένα παραμύθι άραγε; Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, η παραμυθία είναι μια παρηγοριά. Λυτρώνει τους ανθρώπους από τον πόνο τους, γιατρεύει τα βάσανά τους. Αυτήν την αξία δίνει και η Λίλη Λαμπρέλλη σε όλα τα παραμύθια που έχει αφηγηθεί. Το έργο της είναι τεράστιο. Έχει προσπαθήσει να κατανοήσει τη σοφία των παραμυθιών και να τη μεταφέρει σε εμάς με τα δικά της λόγια, διατηρώντας τη ραχοκοκαλιά τους αυτούσια, έτσι όπως τη διηγήθηκαν άλλοι άνθρωποι στο παρελθόν. Παίρνοντας τη σκυτάλη η ίδια μας μυεί στην τέχνη των παραμυθιών, γιατί είναι έργα πανανθρώπινα και ιαματικά/ θεραπευτικά. Κάνουν καλό και σε όποιον τα ακούει και σε όποιον τα αφηγείται. Και τώρα… βούβες και όλο αυτιά! Καλησπέρα της αρχοντιάς σας!
Σοφία Τσουρού
Ένας μύθος του Αισώπου, η αφρικάνικη ιστορία «Το όνειρο του Γιόμο», η παραλλαγή του Ουρουγουανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο για την «Ανάσταση του παπαγάλου», απόσπασμα από το βιβλίο Μια φλόγα στο σκοτάδι της Μαρίας Ρουσάκη για την παραμυθένια ζωή της Έλεν Κέλερ, μια ιστορία για το καλό και το κακό και άλλες από τη συλλογή Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας για καιρούς κρίσης και άλλων δεινών της Λίλης Λαμπρέλλη: «Η φωνή της άμμου», «Οι δυο ποντικίνες», «Τα χνάρια»... Ως ομάδα ταξιδέψαμε χάρη στη γενναιόδωρη δύναμη των παραμυθιών, που χαρτογραφούν διαδρομές εσωτερικής μετακίνησης προς την επίγνωση και την αυτονομία, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα ταπεινά θαύματα της ζωής. Σαράντα ζευγάρια σιδερένια παπούτσια αργά λιώνουν, ενώ οι ήρωες δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν. Και φτάνουν «σε ένα μυστικό ξέφωτο στο δάσος του χρόνου», όπως λέει (στο βιβλίο του Το γέλιο του βατράχου ή πώς τα παραμύθια μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή) ο Γάλλος αφηγητής και δάσκαλος της Λίλης Λαμπρέλλη, Ανρί Γκουγκό, ο οποίος έφυγε πρόσφατα και στον οποίο οφείλουμε τη μύησή μας στον εύθραυστο κι αθάνατο λόγο των παραμυθιών ‒ και επομένως βαθιά ευγνωμοσύνη.
